Baixan revoltas as augas por casa Celta e o lío está instalado en Río, como diría a Foliada da Roda. Cando todo parecía transitar por augas tranquilas (xestión rigorosa, éxitos deportivos, canteira) ese Sísifo que levamos incorporado os celtistas instalou entre nós a enésima crise de identidade. Bátese, xa que logo, a cousa entre os difíciles equilibrios da parte empresarial, que toda a S.A.D. conleva, e o conxunto de afectos, identidades e adhesións que comporta un equipo de fútbol. Para quen é afeccionado, claro está.
Nada, porén, ao que non esteamos afeitos. Este ano cumpriuse un cuarto de século desde que asisto con puntualidade quincenal a Balaídos, período no que contemplei case un terzo da historia deste club: crises dos avales, suspensións de pagos e descensos, que supoñen o auténtico test de estrés da bancada. Da man de meu pai, presenciei por primeira vez un partido en Balaídos no ano 1979, o Celta perdía contra o Atlético de Madrid e baixaba a segunda. Quedaba eu debidamente iniciado e instalado na adversidade celeste. Porén, malia ao branco e negro da tele da época e as fotos cincentas do Faro de Vigo con que rexistramos a lembranza sentimental daquela época, a memoria quebradiza do neno que era, conserva o xogo de cores que daban vida a Balaídos aquel día.
Construímos nese fío condutor de memoria e resistencia, a identidade do noso celtismo. Asúmese a mercantilización do club, lóxica e necesaria, pero non a súa desnaturalización. O valor simbólico da afección que fixo posible a permanencia do 4% ten que ser un valor ponderable no voluble mercado no que xoga o noso equipo. Así como o significado social, deportivo e cultural do Celta en Galicia.
O negocio está na tele e nos medios, pero o espectáculo no campo. Se o fútbol moderno se empeña en exportar unha afección de cartón pedra que decora o entretemento con pipocas do sudeste asiático, con cánticos enlatados da Rianxeira, ben pode estar matando a galiña dos ovos de ouro. Un fútbol sen a emoción e o ui! dos minutos do desconto é como un teatro coa platea vacía que viaxa a ningunha parte.
Asistimos, no entanto, satisfeitos, a un celtismo renovado e rexuvenecido, que se expresa sen complexos nos xogos dos cativos, que exhiben en prazas e canchas de barrio as camisetas celestes como cometas ao vento. Transmitimos celtismo abrazando unha identidade que nos compense de glorias pouco laureadas, e coa satisfacción de levar da man aos nosos pequenos, que algún día tamén fomos, para que descubran o branco e o celeste, como as cores máis vivas que pintan o céspede de Balaídos.
Artigo publicado en Sermos Galiza